Σύρον, Γώγο, το τοξάρ’

Σύρον, Γώγο μ’, το τοξάρ’,
εμέν ποίσον παλληκάρ’
σ’ έναν έμορφον χορόν
ποίσον κι έναν τρομαχτόν

Χοροντζ̌έας, σεβνταλής,
έμορφος και μερακλής
Χάμαι όντες αγαπώ,
γίνουμαι φτερόν φέρω

Η καρδία μ’ σεβνταλίν,
ας ση σεβντάν ’δέν ’κι αφήν’
Καίγεται, βρουλίεται,
εθαρρώ πως λύεται

Σύρω το δισάκ’ σ’ ωμί μ’,
εμπροστά μ’ έν’ η ζωή
Θα γλεντώ, θα τραγωδώ,
όσον πόσον ξαν θα ζω;