Αχ! Ρωμανία

Αχ! Ρωμανία, αχ! Ρωμανία,
ακόμαν ντό θα σύρτς εσύ;
Κλαίν’ τα παιδία σ’,
κλαίν’ τα γιαβρία σ’
κι αραεύ’νε τ’ εσόν την γην

Έρχουν παιδία
μ’ αητού καρδίας
και ζουν ξαν τον ξεριζωμόν
Χάν’νε τ’ οσπίτι͜α
κι όλεν τον βίον
ση πατρίδας τον γυρισμόν

Ανθείς  κλαδόπα
τ’ εσά τα ψ̌όπα
κι ο ήλιον δί’ ατα ζωήν
Έρχουν ανθύν’νε,
έρχουν τρανύν’νε
και γίν’νταν όλια έναν ψ̌ην

Αχ! Ρωμανία, αχ! Ρωμανία,
πότε θα γίνεσαι τρανόν;
Θέλω να ελέπω,
θέλω να παίρω
το μουράτ’ ντ’ έχω εγώ τ’ εμόν