Θυμούμαι

Όντες θα πάω σο ταφίν
και ση κυρού μ’ τον τόπον
Κρατώ σο χ̌έρι μ’ το δεξ̌ίν
ολίγον ελαδόπον

Κλίσκουμαι (ν’) άφτω το καντήλ’
και πλύν’ α’ με τα δάκρυ͜α μ’
Θυμούμαι πώς έρθεν ατός
ας ση κοσμί’ την άκραν

Θυμούμαι δύο χάταλα
ντ’ εγρίβωναν σ’ ωμία
Και τη μάνα μ’ με την ποχτσ̌άν
να μη γελά καμίαν

Θυμούμαι εβυζάλιζεν
ση στράταν τ’ αδελφόπο μ’
Και όπου εύρηκεν κεπίν
εδίν’νε μας νερόπον

Κι όντες ατά θυμούμ’ ατα
η καρδι͜ά μ’ φαρμακούται
Τα δάκρυ͜α μ’ τρέχ’νε άμον ποτάμ’
και -ν- η γούλα μ’ γομούται