Λελεύω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή

Το ψ̌όπο μ’ έν’ χρυσόν δοξάρ’
και λύρα η καρδία μ’
Ντο είμαι Πόντιος εγώ
δεικνύζ’ η τραγωδία μ’

Λελεύω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
ατό την τραγωδίαν
τον κόσμον ’α χαρίζω σε
αν παί͜εις α’ αλλομίαν

Αγαπεμέν’ οι Πόντιοι,
Θεού καρδία είναι
Άμον εμάς αδελφωμέν’
σον κόσμον κανείς ’κ’ είναι

Λελεύω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
ατό την τραγωδίαν
τον κόσμον ’α χαρίζω σε
αν παί͜εις α’ αλλομίαν

Η λύρα παίζ’ απάν’ ση ψ̌η μ’,
’α τραγωδώ, χορέψτεν
Και μετ’ εμέν, λελεύω σας,
γλυκέα τραγωδέστεν

Λελεύω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
ατό την τραγωδίαν
τον κόσμον ’α χαρίζω σε
αν παί͜εις α’ αλλομίαν

Το ψ̌όπο μ’ έν’ χρυσόν δοξάρ’
και λύρα η καρδία μ’
Τ’ εμέτερον το γένος έχ̌’
ακόμαν ευλοΐαν

Λελεύω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
ατό την τραγωδίαν
τον κόσμον ’α χαρίζω σε
αν παί͜εις α’ αλλομίαν

Λελεύω σε, κεμεντζ̌ετσ̌ή,
ατό την τραγωδίαν
τον κόσμον ’α χαρίζω σε
αν παί͜εις α’ αλλομίαν