Εφέκε μας ο κύρη μ’, μάνα

Εφέκε μας ο κύρη μ’, μάνα,
αέτσ’ εθέλ’νεν ο Θεόν
Την ψ̌ην ατ’ το καλόν επέρεν
σουμά -ν- ατ’ σον παράδεισον

Μάνα, τον πατέρα μ’
ο Θεόν επέρεν
και τη ψ̌η σ’ καλά ερία
να μη κάεται
Ο πατέρα μ’, μάνα,
ζει αδά σον κόσμον
γιατί σην καρδίαν ντ’ έχω
’κι ανασπάλλκεται

Εφέκε μας ο κύρη μ’, μάνα,
κλαίει μετ’ εμάς ο ουρανόν
Αχ! Τον πατέρα μ’ ’πως ελέπω
εγάπεσεν και -ν- ο Θεόν

Μάνα, τον πατέρα μ’
ο Θεόν επέρεν
και τη ψ̌η σ’ καλά ερία
να μη κάεται
Ο πατέρα μ’, μάνα,
ζει αδά σον κόσμον
γιατί σην καρδίαν ντ’ έχω
’κι ανασπάλλκεται

♫

Τραγωδίαν πονεμένον
έν’ απέσ’ σην ψ̌η μ’ γραμμένον
και εβγών’ ας σην καρδίαν
άψιμον με τη λαλίαν

Πώς εφέκες με, πατέρα,
μαναχόν το παλληκάρι σ’;
Κλαίει η λύρα σ’, κάφτ’ τα χ̌έρι͜α μ’
όντες σύρω το τοξάρι σ’

♫

Μάνα, τον πατέρα μ’
ο Θεόν επέρεν
και τη ψ̌η σ’ καλά ερία
να μη κάεται
Ο πατέρα μ’, μάνα,
ζει αδά σον κόσμον
γιατί σην καρδίαν ντ’ έχω
’κι ανασπάλλκεται