Σα ραχ̌ία απάν’, μανίτσα μ’

Σα ραχ̌ία απάν’, μανίτσα μ’,
τα χρόνι͜α μ’ εδέβασα
Έναν έμορφον ημέραν
’κ’ είδα και ’κ’ επέρασα

Όλι͜α νέικα παλληκάρι͜α
με οράματα πολλά
Άλλα έκ’σαμ’ κι άλλα είδαμ’,
μάνα μ’, απάν’ σα βουνά

Ένας τον άλλον, μανίτσα μ’,
με μανία πώς σκοτών’!
’Χάσεν το παιδίν τη μάναν,
αδερφός τον αδερφόν

Θεέ μ’, τσ̌ούξον όλον τον κόσμον
σ’ έναν σ’ άλλο μ’ έρχουνταν
Κι όλ’ αδελφωμέν’ να ζούνε,
κανείται ντο έσυραν