Πέντε χρόνι͜α σα κρεβάτι͜α

Πέντε χρόνι͜α σα κρεβάτι͜α
τυραννίγουμαι
Απέσ’ σα νοσοκομεία
πάντα ευρίγουμαι

Οι γιατροί πάν’ κι έρ’ταν, μάνα,
τιδέν ’κ’ εγροικούν
Γαντουρεύ’νε με, «’δέν ’κ’ έχω»,
κι αφκακέσ’ τερούν

Ένας πάει κι άλλος έρ’ται,
κανείς ’κι γελά
Όλ’ παρηγορίαν δίν’νε,
«θα ’ίνουμαι καλά»

Ετελέθανε τα χρόνι͜α μ’,
μάνα μ’, εγροικώ
’Κ’ επορώ φαΐν να τρώγω,
νερόν να πίνω

Παρακάλ’ την Παναΐαν,
ποίσον την ευχ̌ή σ’
Να χαρίζ’ ολίγον κι άλλο,
μάνα μ’, το παιδί σ’