Τσ̌ιτσ̌εκλίν το φιστανόπο σ’

Τσ̌ιτσ̌εκλίν το φιστανόπο σ’
και το πόι σ’ έμορφον
Και -ν- ατό η εμορφάδα σ’
έκαψεν την ψ̌ην τ’ εμόν

Νύχταν, ημέραν νουνίζω,
’κι κοιμούμαι ους να μερών’
Τυραννίγουμαι, πουλόπο μ’,
πώς θα ’φτάγω σε -ν- τ’ εμόν;

Το πορπάτεμα σ’ λελεύω,
τα μεσόπα σ’ τα λεγνά
’Κ’ επορούν να ελέπ’νε, πουλί μ’,
τ’ ομματόπα μ’ άλλεναν

Νύχταν, ημέραν νουνίζω,
’κι κοιμούμαι ους να μερών’
Τυραννίγουμαι, πουλόπο μ’,
πώς θα ’φτάγω σε -ν- τ’ εμόν;

Άμον άγγελον, πουλόπο μ’,
τ’ ομμάτα̤ μ’ ελέπ’νε σε
Πασ̌κείμ’ ’κ’ εγροικάς, πουλόπο μ’,
ντό θέλ’νε να λέγ’νε σε;

Νύχταν, ημέραν νουνίζω,
’κι κοιμούμαι ους να μερών’
Τυραννίγουμαι, πουλόπο μ’,
πώς θα ’φτάγω σε -ν- τ’ εμόν;