Τρία κόρδας η κεμεντζ̌έ μ’

Τρία κόρδας η κεμεντζ̌έ μ’
και τρία πόνια έχω
Τη ξενιτείας το ψωμίν
μ’ αροθυμίαν βρέχω

Παίρω σα χ̌έρι͜α μ’ το τοξάρ’
και για τ’ εσάς νουνίζω
Και με τα πέντε δάχτυλα μ’
την κεμεντζ̌έ μ’ κλαινίζω

Σο δεύτερον το ντώσιμον
η μάνα μ’ και -ν- ο κύρη μ’
τα δακρόπα ντο εκχ̌ύναν
ατείν’ για το χατίρι μ’

Παίρω σα χ̌έρι͜α μ’ το τοξάρ’
και για τ’ εσάς νουνίζω
Και με τα πέντε δάχτυλα μ’
την κεμεντζ̌έ μ’ κλαινίζω

Απάν’ σο τρίτον ντώσιμον
δελι͜άεται η λαλία μ’
Τερώ τα χρόνια εδέβανε
κι έσπρυναν τα μαλλία μ’

Παίρω σα χ̌έρι͜α μ’ το τοξάρ’
και για τ’ εσάς νουνίζω
Και με τα πέντε δάχτυλα μ’
την κεμεντζ̌έ μ’ κλαινίζω