Έναν έμορφον κορτσόπον

Έναν έμορφον κορτσόπον
έφαεν τ’ εμόν την ψ̌ην
Ατέ πάντα τυρα̤ννίζ’ με,
ετελέθεν η ζωή μ’

Αγαπώ σε, νε κορτσόπον,
’κ’ επορώ χωρίς εσέν
Αν ’κι παίρω σε θα χάμαι
γιά το ψ̌όπο μ’ θα εβγαίν’

Τ’ όνομα σ’ όντες αγγεύω
το καρδόπο μ’ λύεται
Τ’ ομμάτα̤ σ’ όντες ελέπω
τ’ αχούλι μ’ ζαλίεται

Μετ’ εσέναν, νε κορτσόπον,
έν’ η ζωή μ’ να χ̌αίρουμαι
Για τ’ ατό ας ανταμούμες,
τ’ έναν τ’ άλλ’ ας παίρουμε