Πού είσαι μάνα

Η μάνα έν’ η αρχή
και τ’ ανθρωπί’ το γένος
Όποιος χάν’ τη μάναν ατ’
θαρρεί έρθεν το τέλος

Πού είσαι, μάνα μ’;
Πού είσαι, μάνα μ’;
Πού είσαι, μάνα μ’ να πονείς
να δί’ς με την ευχ̌ή σ’;

Η μάνα ’κι χολιάσ̌κεται
και ’κι κρατεί κακίαν
Σα δύσκολα τα ώρας ι-σ’
δί’ σε παρηγορίαν

Πού είσαι, μάνα μ’;
Πού είσαι, μάνα μ’;
Πού είσαι, μάνα μ’ να πονείς
να δί’ς με την ευχ̌ή σ’;

Η μάνα έν’ το μάλαμαν,
η μάνα έν’ το θάμαν
Ο πάγον ’ίνεται τσιλίδ’
σ’ ατεινές την εγκάλιαν

Πού είσαι, μάνα μ’;
Πού είσαι, μάνα μ’;
Πού είσαι, μάνα μ’ να πονείς
να δί’ς με την ευχ̌ή σ’;