Ηλία μ’, ξενιτέα

Φαίνεται έρθεν ο καιρός
το χρέος να πλερώνω
Να βγάλω ας σην ψ̌η μ’ απέσ’
τρανόν καημόν και πόνον

Ατό σε όλεν τη ζωή μ’,
τ’ εμόν θα έν’ παρέα·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
Ηλία μ’, ξενιτέα

Έρθαν τα χρόνι͜α, εδέβανε
και έσπρυναν τα μαλλία σ’
Και ετελέθεν η ζωή σ’
κι όλεν η τυρα̤ννία σ’

Ατό σε όλεν τη ζωή μ’,
τ’ εμόν θα έν’ παρέα·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
Ηλία μ’, ξενιτέα

Καμίαν πώς ’κ’ ενέσπαλες
εκείνον την ημέραν;
Ενθύμιον ας σο ραχ̌ίν
ντ’ εντώκε σε -ν- η σφαίρα

Ατό σε όλεν τη ζωή μ’,
τ’ εμόν θα έν’ παρέα·
με δάκρυ͜α να θυμούμαι σε,
Ηλία μ’, ξενιτέα