Σ’ εγάπ’ς το ανεφόρ’

Η νύχταν αξημέρωτον
κόφκεται το νεφές ι-μ’
Τερώ ’κ’ είσαι ολόερα μ’
και καίεται τ’ απέσ’ ι-μ’

Σ’ εγάπ’ς το ανεφόρ’
πώς επέμ’να μαναχόν!
Άμον τ’ έρημον πουλίν
για να στέκ’ ’κ’ ευρήκ’ κλαδίν

Η καμονή σ’ ’κι σύρκεται,
τα ώρας ’κι δι͜αβαίν’νε
Τ’ ονέρ’τα εμείς ντ’ εποίκαμε
κάθουνταν κι αναμέν’νε

Σ’ εγάπ’ς το ανεφόρ’
πώς επέμ’να μαναχόν!
Άμον τ’ έρημον πουλίν
για να στέκ’ ’κ’ ευρήκ’ κλαδίν

Καμίαν ’κι ανασπάλλω σε,
μικρόν τρανταφυλλόπον
Απέσ’ βαθέα ερίζωσες
ση καρδι͜άς ι-μ’ τον τόπον

Σ’ εγάπ’ς το ανεφόρ’
πώς επέμ’να μαναχόν!
Άμον τ’ έρημον πουλίν
για να στέκ’ ’κ’ ευρήκ’ κλαδίν