Αητέ μ’, ψηλά για πέταξον

Αητέ μ’, ψηλά για πέταξον
και δέβα σην πατρίδα μ’
και στείλον με έναν χαπάρ’
τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α ντ’ είδαν

Το ροδάφνον εφύτρωσεν,
εξέγκεν και κλαδία
Ο Πόντον μουν ’κι θ’ αποθάν’,
’κι θα χάται καμίαν

Σ’κώσον κι έπαρ’ την κεμεντζ̌έν
ντο κείται ματωμένον
και το σταυρόν ας σ’ άψιμον
ας ση γην το καμένον

Το ροδάφνον εφύτρωσεν,
εξέγκεν και κλαδία
Ο Πόντον μουν ’κι θ’ αποθάν’,
’κι θα χάται καμίαν

Κι οπίσ’ όντες θα κλώσ̌κεσαι
φέρον κι ολίγον χώμα
Να σύρ’ν’ ατα απάν’ σο ταφί μ’
σο υστερνόν την ώρα μ’

Το ροδάφνον εφύτρωσεν,
εξέγκεν και κλαδία
Ο Πόντον μουν ’κι θ’ αποθάν’,
’κι θα χάται καμίαν