Ακρίτας

Ακρίτας όντες έλαμνεν
σην παραποταμέαν
Επέγ’νεν κι έρ’τον κι έλαμνεν
την ώραν πέντε αυλάκια

(Κι) έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν
ση ζυγονί’ την άκραν
Σ’κούται και καλοκάθεται
ση ζυγονί’ τη μέσεν

Και το πουλίν ’κελάηδεσεν
μ’ ανθρώπενον λαλίαν
-Ακρίτα μου, ντό κάθεσαι;
Ντό στέκεις και περ’μένεις;
Το ένοικο σ’ εχάλασαν
και την κάλη σ’ επέραν

-Οπίσ’, πουλίν! Οπίσ’, πουλίν,
μη τρως τη βουκεντρέαν!