Πώς να ζω χωρίς εσένα

Μ’ ευτάς με και παλαλούμαι,
θα ευτάγω το κακόν
Θα ταβίζω για τ’ εσένα
και θα λένε «ο παλαλόν!»
Θα σύρω αχπάνω τη γούλα σ’
και θα λένε «ο ζαντόν!»

Άνοιξη μ’ και καλοκαίρι μ’,
τσ̌ιτσ̌ακόπο μ’ σον παρχάρ’
Για τ’ εσέν το αίμα μ’ δίγω
ντο τρέχ̌’ απέσ’ σο ταμάρ’

Πώς να ζω χωρίς εσένα,
τη άνοιξης το λουλούδ’;
Για τ’ εσέν την ψ̌η μ’ θα δίγω,
θα χάνω τ’ εμόν τ’ αχούλ’

Άνοιξη μ’ και καλοκαίρι μ’,
τσ̌ιτσ̌ακόπο μ’ σον παρχάρ’
Για τ’ εσέν το αίμα μ’ δίγω
ντο τρέχ̌’ απέσ’ σο ταμάρ’

Τα ραχ̌ία ’α κρεμίουν
και τελείται το νερόν
Σον κόσμον όλι͜α ν’ αλλάγουν
εσύ θα είσαι τ’ εμόν

Άνοιξη μ’ και καλοκαίρι μ’,
τσ̌ιτσ̌ακόπο μ’ σον παρχάρ’
Για τ’ εσέν το αίμα μ’ δίγω
ντο τρέχ̌’ απέσ’ σο ταμάρ’