Εντάμα ας τραγωδούμε

Στελάκο μ’, παίξον κεμεντζ̌έν,
παίξον α’ μερακλία
Ας τραγωδούμ’ εγώ κι εσύ
αβούτ’ την τραγωδίαν

Λελεύω εγώ τα έμορφα
κι ίλιαμ τα μερακλία
Π’ έχ’νε ξανθά τα μαλλόπα,
Γιωρίκα, απάν’ σ’ ωμία

Το κεμεντζ̌όπο σ’ κωδωνίζ’,
τα κορτσόπα χορεύ’νε
Και τα παιδία από μακρά,
Στελάκο μου, ζελεύ’νε

Εντάμαν όλ’ ας πίνομε,
Γιωρίκα, ας τραγωδούμε
Σον κόσμον έν’ και θάνατος,
ατσ̌άπς πόσον θα ζούμε;

Έμορφον, Στέλιον, η ζωή,
έμορφα τα χρονόπα
Σο γιάνι σ’ πάντα εσύ να έ͜εις
έμορφα νυφαδόπα

Άμον εμέν, Γιωρίκα μου,
να έ͜εις κι εσύ την υεία σ’
Χρόνι͜α να δί’ σε ο Θεόν,
λελεύω εγώ τα ψ̌ήα σ’!