Τ’ αλογόπο μ’ σελωμένον

Τ’ αλογόπο μ’ σελωμένον,
με ζινίχ̌ι͜α φορτωμένον
Λάσκουμαι ση γειτονία σ’,
έφαεν με αροθυμία σ’

Εγώ σο χωράφ’ ’κι πάω
κι άλλα παλαλά θ’ ευτάω
Κι ας πάν’ λένε για τ’ εμέναν,
’κι χωρίζ’νε με απ’ εσέναν

Τάγκαρ-τούγκουρ τα τεκίρι͜α,
ο κόσμος σα παραθύρι͜α
Ύλαξανε με σ̌κυλία,
σο ποδάρ’ η γειτονία

Εγώ σο χωράφ’ ’κι πάω
κι άλλα παλαλά θ’ ευτάω
Κι ας πάν’ λένε για τ’ εμέναν,
χάμαι, πουλί μ’, για τ’ εσέναν
Κι ας πάν’ λένε για τ’ εμέναν,
’κι χωρίζ’νε με απ’ εσέναν

Τ’ αλογόπο μ’ πεινασμένον,
στέκ’ σο κάρον γοσ̌εμένον
Κι εγώ λέω τραγωδίας
για να χτίζω την καρδία σ’

Εγώ σο χωράφ’ ’κι πάω
κι άλλα παλαλά θ’ ευτάω
Κι ας πάν’ λένε για τ’ εμέναν,
’κι χωρίζ’νε με απ’ εσέναν