Ν’ αηλί τ’ εμόν την μάναν

Ν’ αηλί εμέν τον έρημον,
η καρδι͜ά μ’ έν’ καμένον
[Ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
Την μάνα μ’ ’κ’ έχω να πονεί,
’σπίτ’ ’κ’ έχω για να μένω
[Ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

Εγώ μικρός όντες έμ’νε
ας σον κύρ’ ορφανίγα
[Ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
Ατώρα ας σ’ ετράνυνα
’ς σα τέρτι͜α -ν- εκρεμίγα
[Ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]

Μανίτσα μ’, ντ’ άσ̌κεμον έτον
αούτ’ τ’ εμόν η τύχην,
[Ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]
να ζω και σιρινεύκουμαι
και ση Θεσσαλονίκην;
[Ν’ αηλί τ’ εμόν τη μάναν!]