Άρρωστος, μανίτσα μ’, είμαι

Άρρωστος, μανίτσα μ’, είμαι
σα ξένα απέσ’
Η ψ̌η μ’ θα εβγαίν’, μανίτσα μ’,
σο κρεβάτ’ απέσ’

Οι γιατροί, μάνα μ’, πάν’ κι έρ’ταν
και την ψ̌η μ’ κρατούν
Λύεται το καρδόπο μ’,
τιδέν ’κ’ εγροικούν

Τάμα δέβα ποίσον, μάνα,
για την ψ̌ην τ’ εμόν
Ο Χριστόν κι η Παναΐαν
εμέν να γλυτών’ν’

Έπαρ’, μάνα, τα παιδία σ’,
έλα έλεπον
Γιατρικόν εμέν ’κ’ ευρήκ’νε
εμέν να λαρών’

Εμαρέθεν το παιδόπο σ’,
λύεται, πονεί
Οι γιατροί, μάνα, βαρέθαν,
το παιδί σ’ ’κι ζει

Αροθυμι͜αγμένος¹ φεύω,
μάνα, για τ’ εσέν
Τ’ ομματόπα μ’ ’κι τσουπούνταν,
αραεύ’νε σε