Ο γέρον όταν γερά

Ο γέρον όταν γερά
θέλ’ φαΐα ατός καλά
Ζέστι͜α θέλ’ για να χουλείται,
με τη γραίαν ν’ ανταμούται
Και καμίαν ’κι ανασπάλλ’
τη γραίαν για να μαλάζ’

Ο γέρον εκουνέθεν
και τη γραίαν αναμέν’
«Ε! κουτσ̌ή, Παρασ̌κευή,
το καντήλι σ’ ’κι θ’ αφτύντς;»
Λέει με «γέρον, δέβα πλάν,
το τσ̌ακμάκι σ’ ’κι πιάν’»

Το φυτίλ’ ο γέρον βγάλλ’,
σο καντήλ’ τη γραίας βάλλ’
Ο γέρον αληγορεί
σο καντήλ’ το λάδ’ να ’κχ̌ύν’
«Γέρο, εμουρτάρτσες με
κι εμέν εκολάτ’σες με»