Το ορφανόν

Το ορφανόν μη κοροϊδεύ’ς
και την καρδά̤ τ’ τογραεύ’ς
Γιατί οπουρνά ’κ’ εξέρτς
σο κιφάλι σ’ ντ’ α’ τσ̌ατεύ’ς

Το ορφανόν μη τυραννί͜εις,
τ’ ομματόπα τ’ μη κλαινί͜εις
Γιατί οπουρνά ’κ’ εξέρτς
ας σο χρόνον ντ’ αναμέντς

Ήντζι͜αν τ’ ορφανόν τερεί
και ’κι αφήν’νε το σογάκ’
Έν’ η μάνα, έν’ ο κύρ’,
έν’ τη κόσμινης τ’ ομμάτ’