Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον

Ο πρόσωπο σ’ τραντάφυλλον,
αρνόπο μ’, έλα έλα
Σα μὲσα σ’ να τυλίουμαι
εσύ τέρ’ με -ν- και γέλα

Σα μὲσα σ’ να τυλίουμαι 
δύο-τρία φοράς -ι
Όντες τερώ σον πρόσωπο σ’ 
γιατί ’κχ̌ύεται η χρά σ’-ι;

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ που ελέπ’ 
πώς να μη παλαλούται!
Άψιμον να έν’ καίεται,
κρεμός να έν’ σκοτούται

Μίαν ομνώ σον πρόσωπο σ’
και δεύτερον σα κάλλι͜α σ’
Ντ’ επέγ’νες κι εμαρτύρανες
ντ’ εκείμ’νε σην εγκάλι͜α σ’;

Ση κεμεντζ̌ές ι-μ’ το κιφάλ’
πουλίν ’κι κοντουρεύω
Τα έμορφα τα κοράσ̌ι͜α,
εγώ θα γαντουρεύω/καντουρεύω

Σα μὲσα σ’ να τυλίουμαι 
δύο-τρία φοράς -ι
Όντες τερώ σον πρόσωπο σ’ 
γιατί ’κχ̌ύεται η χρά σ’-ι;