Το γράμμα τη ξενιτέα

Εξέβα απάν’ σο παπόρ’. Εφέκα τα πραμόπα μ’ έμπρα̤ μ’ καικά και εγρίβωσα σα κάγκελα τη παπορί’, για να μη ζαλίουμαι και ρούζω ση θάλασσαν. Πρώτη φοράν έλεπα θάλασσαν ση ζωή μ’. Τα μαντίλα̤ γομάτα δά̤κρα̤ επέγ’ναν κι έρχουσαν. Κανέναν ’κ’ είχα ν’ αποχαιρετώ και κανείς ’κ’ έτον ν’ αποχαιρετά με. Ετέρεσα το γιαλό, την πολιτείαν. Ο κόσμον επέγ’νεν άν’-κα’ σα δουλείας ατουν. Η γούλα μ’ εγομώθεν δά̤κρα̤ και τ’ ομμάτα̤ μ’ εδείσωσαν. «Έι, πατρίδα», είπα, «για τ’ όλτς έ͜εις τόπον και μαναχόν εγώ ’κ’ εχωρώ και διώ͜εις με;»

♫

Αρνί μ’, τ’ εσόν η χαμονή
[λελεύω σε]
και τ’ εσόν η φουρτούνα
[έλα -ν- έλα]
Να σύρ’ ατο ’κι σύρκεται,
[λελεύω σε]
να χάν’ ατο ’κι χάται
[έλα -ν- έλα]

Αν σύρ’ ατο μεσημερί’
[λελεύω σε]
ο ήλιον βασιλεύει
[έλα -ν- έλα]
Αν σύρ’ ατο μεσανυχτί’
[λελεύω σε]
ο φέγγον σ’κούται φεύει
[έλα -ν- έλα]