Πού είσαι και ’κι φαίνεσαι

Πού είσαι και ’κι φαίνεσαι;
τ’ ομμάτι μ’ αραεύ’ σε!
Ατό το μαύρον το λετσ̌έκ’
και ντ’ έμορφα ιεύ’ σε!

Πάντα τα μαύρα να φορείς,
πάντα να είσαι χ̌έρα
Όντες κρούω εγώ σο νου σ’,
να λες «εποίκα κι εύρα»

Χ̌ερίτσα μ’, να ελέπω σε
σα μαύρα φορεμέντσα
Τα χωρία να λάσ̌κεσαι
τ’ αντρού πουγαλεμέντσα

Για έλα τα κατάβραδα
για έλα τα βραδέρα̤
Έλα -ν- ας ανταμώνομε
σα ισίζ’κα τα μέρα̤