Εγώ ποπάς ’κι ’ίνουμαι

Εγώ ποπάς ’κι ’ίνουμαι
σο ιερόν ’κ’ εμπαίνω
Σίτα̤ θα ψάλλω, τραγωδώ,
σ̌ασ̌εύω κι απομένω

Απ’ αδά κι απάν’ μη πας,
κόφτ’ τ’ ωτία σ’ ο ποπάς
Όσον και να έν’, ποπάς έν’,
άλλο ’κι ’ξομολογά σε

Ας λέγω σας ντο είπε με
ένας καλός ποπάς -ι
Έμορφον ηύρες, φίλ’ α̤το,
το κρίμαν μ’ ερωτάς -ι

Απ’ αδά κι απάν’ μη πας,
κόφτ’ τ’ ωτία σ’ ο ποπάς
Όσον και να έν’, ποπάς έν’,
άλλο ’κι ’ξομολογά σε

Επήγα σον πνευματικόν,
είπα την αμαρτία μ’
«Ατό», είπε με, «τιδέν ’κ’ έν’,
ποίσον ατο αλλομίαν»

Απ’ αδά κι απάν’ μη πας,
κόφτ’ τ’ ωτία σ’ ο ποπάς
Όσον και να έν’, ποπάς έν’,
άλλο ’κι ’ξομολογά σε