Εγάπ’ εέντονε δεντρόν

Εγάπ’ εέντονε δεντρόν
κι επίασεν τον δρόμον
Πουλόπο μ’, έμορφος είσαι,
τρώω τ’ εσόν τον νόμον

Ση μαναστηρί’ τ’ ελάτα̤
σην ισ̌κιάν αφκά κοιμάσαι
Τ’ εγκαλιόπο σ’ ανοιχτόν άφ’ς
και -ν- απ’ εμέν μη φογάσαι

Μίαν με τ’ εφίλεσα σε,
πουλόπο μ’, εχολά̤στες
Το καπαέτ’ τ’ εσόν έτον,
μετ’ εμέν ντ’ εβραδά̤στες;

Ση μαναστηρί’ τ’ ελάτα̤
σην ισ̌κιάν αφκά κοιμάσαι
Τ’ εγκαλιόπο σ’ ανοιχτόν άφ’ς
και -ν- απ’ εμέν μη φογάσαι

Αρνί μ’, τα μάγ’λα σ’ να φιλώ,
τα χ̌είλι͜α σ’ να βουκούμαι
Και σ’ έμορφον τ’ εγκαλόπο σ’,
να κείμαι και κοιμούμαι

Ση μαναστηρί’ τ’ ελάτα̤
σην ισ̌κιάν αφκά κοιμάσαι
Τ’ εγκαλιόπο σ’ ανοιχτόν άφ’ς
και -ν- απ’ εμέν μη φογάσαι