Είδα τ’ ομμάτι͜α σ’

Είδα τ’ ομμάτι͜α σ’, είδα ’τα
είδα ’τα δα̤κρωμένα
Φοούμαι γιάμ’ εντώκε σε
η μάνα σ’ για τ’ εμένα

Εγώ πάντα νουνίζω
την καρδι͜ά σ’ πώς να χτίζω
και μετ’ εσέν/για τ’ εσέν την άπιστον
το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω

Έρθα, πουλί μ’, ση μαχαλά σ’,
έρθα ση γειτονία σ’
Κανείς ’κι κουίζ’ τ’ όνομα σ’
ν’ ακούω τη λαλία σ’

Εγώ πάντα νουνίζω
την καρδι͜ά σ’ πώς να χτίζω
και μετ’ εσέν την άπιστον
το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω

Η μαχαλά σ’ πολλά κακόν,
τον ξένον ’κι μονάζ’νε
Ανθρώπ’ς εσέγκα για τ’ εμέν
τα στράτας ι-μ’ να ωρι͜άζ’νε

Εγώ πάντα νουνίζω
την καρδι͜ά σ’ πώς να χτίζω
και για τ’ εσέν την άπιστον
το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω
και για τ’ εσέν τσούνας κουτάβ’
το ψ̌όπο μ’ τυρα̤ννίζω