Τ’ άστρα κι ο φέγγον έγραψαν

Τ’ άστρα κι ο φέγγον έγραψαν
συ κι εγώ ν’ ανταμούμες
Εντάμαν να ευρίγουμες,
μαζί να στεφανούμες

Τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α όντες τερώ
τ’ εμά δάκρυ͜α γομούνταν
Τ’ εσά τα χ̌είλι͜α όντες γελούν
τ’ εμά έρχουνταν λιγούνταν

Έλα, πουλόπο μ’, μετ’ εμέν
ση Σουμελάν να πάμε
Μ’ αφήντς με μόν(ον) και μοναχόν
κι απέσ’ σ’ ορμάνι͜α χάμαι

Κρωμέτες σ̌κύλ’ υιός είμαι,
κανέναν ’κι φοβούμαι
Ση Σουμελάν τη Παναγιάν
εσέν θα στεφανούμαι