Κρίμαν ’κ’ έν’, πουλί μ’

Εφτά χρόνα̤ ’κι θα κρούω
σον πρόσωπο μ’ νερόν -ι
Να μη σπογγίζω και χάνω
το φίλεμαν τ’ εσόν -ι

Τυραννίγουμαι και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Σ’ έναν έμορφον πουλόπον
τα παράπονα μ’ θα λέω

Γιαβρί μ’/Πουλί μ’, τ’ αρραβωνιάσματα σ’
ακούω και μαθάνω
Όταν ακούω τ’ άντρισμα σ’
καλλίον ν’ αποθάνω

Τυραννίγουμαι και κλαίω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέω
Σ’ έναν έμορφον πουλόπον
τα παράπονα μ’ θα λέω

Γιαβρί μ’, σα στεφανώματα σ’
θα κρούω τα καμπάνας
Θα κρούω ατα και θλιβερά
να κλαίει ο κύρ’ -τ- σ’ κι η μάνα σ’

Έλα, έλα μετ’ εμέναν
μη σκοτώνω εγώ εμένα
Κι αν σκοτώνω εγώ εμένα
κρίμαν ’κ’ έν’, πουλί μ’, σ’ εσένα;