Τα δά̤κρυ͜α ντ’ έκχ̌’σα για τ’ εσέν

Τα δά̤κρυ͜α ντ’ έκχ̌’σα για τ’ εσέν
κι επότ’σαν τα χορτάρι͜α,
όθεν πατείς να ’ίν’ντανε
τη Παναΐας δάκρυ͜α

Ο στεναγμόν να έν’ τ’ εμόν,
χαρά σ’ εσά τα χ̌είλι͜α
Εσύ σα φωτοστέφανα
κι εγώ με τα καντήλι͜α

Εσύ, πουλί μ’, σα κάτασπρα
κι εγώ με τα μαβία
Εσέν ελέπ’νε την αυγήν,
κι εμέν με τα κερία

Πουλόπο μ’, έλα κλάψον με,
εμέν μοιρολοΐας
Τη ψ̌ης ι-μ’ τα παράπονα
χάραξον σην λαλία σ’