Το αηδόν’

Άμον το αηδόν’ τη νύχταν τραγωδώ
τα παράπονα ντο έχω και πονώ
Τερώ τη φωτογραφία σ’ και η ψ̌η μ’
ταξιδεύ’ σα μαύρα ξένα σο παιδί μ’

Τη μάνας τα δά̤κρυ͜α ξάι ’κι σταματούν,
ρούζ’νε απάν’ κέσ’ σα χορτάρι͜α και ανθούν
Εμπροστά σην Παναΐαν, σο Χριστόν
θ’ άφτω εγώ έναν λαμπάδαν για το γιο μ’

Κάποιος να κρούει την πόρτα μ’ και να λέει
«είδα το παιδί σ’ σα ξένα κι όλεν κλαίει»
Τη παιδί’ η χωρισία κι ο καημόν
έν’ ση μάνας τα χ̌ειλόπα στεναγμόν

Τη παιδί’ η χωρισία κι ο καημόν
έν’ ση μάνας τα χ̌ειλόπα στεναγμόν

Έν’ ση μάνας...