Ν’ αηλί τον κύρ’ και την μάνα

Ν’ αηλί τον κύρ’ και την μάναν
τ’ εγέρασαν με το κλάμαν
Ας σα πέντε-έξ’ παιδία,
έναν ’κ’ έν’ παρηγορίαν

Σα γεράματα ατείν’
επέμ’ναν χωρίς παιδίν
Τη ξενιτείας το γράμμαν
δεβάζ’νε και κλαίν’ εντάμαν

Ομούτ’ είχαν σα παιδία
άμον παλατί’ κλειδία
Έλεγαν κι εγέλαναν,
’κ’ έλεγαν θ’ εγέραναν

Τη βραδή όντες κοιμούνταν
εις τον άλλον αφουκρούνταν
Κλαίει ο ένας, κλαίει ο άλλος,
έχ’ν α’ σην καρδίαν βάρος

Τόσα εμέκια, τόσα τέρτα̤
επέμ’νανε με τα δά̤κρα̤
’Τράνυναν τόσα παιδία,
χ̌αίρεται τα η ξενιτεία

Τ’ άλλ’ αδά και τ’ άλλ’ ακεί
επέμ’νανε μοναχοί
Τερούν τα φωτογραφίας
σα τουβάρι͜α τ’ οσπιτί’