Πατέρα, ’κι ανασπάλλω σε

Πατέρα, ’κι ανασπάλλω σε,
πάντα εσέν θυμούμαι
Όντες ονοματίζω σε
έρ’ται η γούλα μ’ γομούται

Άσπρον ημέραν ση ζωή σ’
’κ’ είδες εσύ, πατέρα
Άντζ̌αχ δουλείαν και χωράφ’
τη νύχτα εποίν’νες μέραν

Εμπαλημένα λώματα
εφόρ’νες και τσ̌αρούχι͜α
Με τη ζωής τα βάσανα
εσέβες σα γιαρούσ̌ι͜α

Πατέρα, εδίν’νες για τ’ εμάς
τη βούκαν ας σο στόμα σ’
’Κ’ επορώ να πιστεύ’ ατο
ντο έφυες ακόμαν

Πατέρα, ας έν’ ελαφρόν
το χώμαν ντ’ εσ̌κεπάες
Ας σο ψεύτικον τη ζωήν
έφυες κι ενεπάες