Ση Ματσούκας τα ραχ̌ία

Ση Ματσούκας τα ραχ̌ία,
σα παρχάρι͜α τ’ έμορφα
Πρόγατα και -ν- αγελάδι͜α
αδά κι εκεί εβόσ̌κιζαν¹

Έλμεγαμε τ’ αγελάδι͜α,
’ποίναμε το ξύγαλαν
Τα τυρία, τα βουτούρτα,
έτρωγαμ’ ανθόγαλαν
Τα βουτούρτα, τα τυρία,
έτρωγαμ’ ανθόγαλαν

Σ’ ορμάνι͜α και σα γιαζία
το γαβάλι μ’ έπαιζα
Τραγωδίας σα κορτσόπα,
σοι νυφάδες έλεγα

Ση Ματσούκας τα ραχ̌ία,
είν’ χωρία έμορφα
Εκεί ευρήκ’ς νυφαδόπα
και παιδία θερία

Λελεύω τη γενεά μ’! Στελάκο μου!