Τα χρόνια φεύ’νε αλήγορα

Τη μάνα σ’ σα γεράματα
να τερείς και τον κύρη σ’
Ατείν’ εσέν ’κ’ εχάλασαν
καμίαν το χατίρι σ’

Τα χρόνια φεύ’νε αλήγορα,
εμείς πα θα γερούμε
Στουλάρ’ ’κι θ’ απομένομε
τον κόσμον να τερούμε

Πατέραν άλλον ’κι θα ’βρήκ’ς
και ένας έν’ η μάνα
Νούντσον ολίγον και τ’ οπίσ’
γιατί ατείν’ θα χάν’νταν

Τα χρόνια φεύ’νε αλήγορα,
εμείς πα θα γερούμε
Στουλάρ’ ’κι θ’ απομένομε
τον κόσμον να τερούμε

Ο Θεόν έπλασεν τον κύρ’,
εποίκεν και την μάναν
Ασ’ ούλι͜α το τρανότερον
ατό έτον το θάμαν

Τα χρόνια φεύ’νε αλήγορα,
εμείς πα θα γερούμε
Στουλάρ’ ’κι θ’ απομένομε
τον κόσμον να τερούμε

Στέλιο Χαλκίδη, με τη λύρα σου! Λελεύω σε!