Έφυες, φίλε Θόδωρε

Πού είσαι φίλε, Θόδωρε;
έφυες και εχάθες
Ένα χαπάρ’ ’κ’ εδέκες μας
άλλο οπίσ’ ’κ’ εφάνθες

Έφυες αναχάπαρα
κι εχάθαν τα μουράτι͜α σ’
Τη ψ̌η σ’ εφέκες, νυχτοπούλ’,
έναν πουρνόν/πρωί σα στράτας

Έρθαν, εδέβαν οι καιροί
τα χρόνι͜α και τα μήνας
Κι εσύ απέσ’ σα ψ̌όπα μουν,
αητέ, θα είσαι είνας

Έφυες αναχάπαρα
κι εχάθαν τα μουράτι͜α σ’
Τη ψ̌η σ’ εφέκες, νυχτοπούλ’,
έναν πουρνόν/πρωί σα στράτας

Ορφάνεψαμε ούλ’ εμείς,
το ταίρι σ’, τα παιδία σ’
Εφέκες μας ενθύμιον
τ’ εσά τα τραγωδίας

Έφυες αναχάπαρα
κι εχάθαν τα μουράτι͜α σ’
Τη ψ̌η σ’ εφέκες, νυχτοπούλ’,
έναν πουρνόν/πρωί σα στράτας

[Έικιτι Θόδωρε, έφυες]

Αητέντς έσ’νε απάν’ ση γην
άγγελος σα ουράνι͜α
Για τον χαμό σ’, πάντα θα κλαίει
του Πόντου η καμπάνα

Έφυες αναχάπαρα
κι εχάθαν τα μουράτι͜α σ’
Τη ψ̌η σ’ εφέκες, νυχτοπούλ’,
έναν πουρνόν/πρωί σα στράτας