Εκείν’ τα χρόνι͜α εδέβανε

Θυμούμαι το σεράντα εφτά,
τα δύσκολα τα χρόνι͜α
Ο κόσμον ντ’ έσυρεν πολλά,
ντ’ εδέβαν τόσα πόνι͜α

Εκείν’ τα χρόνι͜α εδέβανε,
οπίσ’ άλλο μη έρ’ταν
’Πέμ’ναν γεράδες ανοιχτά,
ατά ακόμαν φαίν’νταν

’Γομώθαν σα ψηλά ραχ̌ι͜ά,
κοιμούνταν σα γιαζία
Μα πολεμούνε με την ψ̌ην
για την ελευθερίαν

Εκείν’ τα χρόνι͜α εδέβανε,
οπίσ’ άλλο μη έρ’ταν
’Πέμ’ναν γεράδες ανοιχτά,
ατά ακόμαν φαίν’νταν

Τη μάνα εχώρτσαν ας σο γιον,
τον κύρ’ ας σα παιδία
Κι ο εις τον άλλον ’κ’ εγνωρίζ’,
γιατί τόσον κακίαν;

Εκείν’ τα χρόνι͜α εδέβανε,
οπίσ’ άλλο μη έρ’ταν
’Πέμ’ναν γεράδες ανοιχτά,
ατά ακόμαν φαίν’νταν

Αβούτ’ ο κόσμον ψεύτικον,
μόνον τρανοί κερδίζ’νε
Κι ο αδελφόν τον αδελφόν
πασ̌τάν πα ’κ’ εγνωρίζ’νε

Εκείν’ τα χρόνι͜α εδέβανε,
οπίσ’ άλλο μη έρ’ταν
’Πέμ’ναν γεράδες ανοιχτά,
ατά ακόμαν φαίν’νταν