Σεβταλίν πουλί μ’

Ντό έ͜εις, ψ̌η μ’, και κλαις
και τιδέν ’κι λες;
Και τ’ ομματόπα σ’ δα̤κρούνταν,
σ’ εμέν ’δέν ’κι λες

Σεβνταλίν πουλί μ’, 
τσ̌ιτσ̌εκλίν αρνί μ’,
μη ματούται το καρδόπο σ’
και τρως τη ζωή σ’

Τ’ εμόν η ζωή
είσαι εσύ, πουλί μ’
Εσύ είσαι γεννημένον
για τ’ εμέν, αρνί μ’

Σεβνταλίν πουλί μ’, 
τσ̌ιτσ̌εκλίν αρνί μ’,
μη ματούται το καρδόπο σ’
και τρως τη ζωή σ’

Πουλί μ’, λέγω σε,
ας ελέπω σε
Τα χ̌ειλόπα σ’ να γελούνε,
να λελεύω σε!

Σεβνταλίν πουλί μ’, 
τσ̌ιτσ̌εκλίν αρνί μ’,
μη ματούται το καρδόπο σ’
και τρως τη ζωή σ’

Άκραν ’κι θα ’βρήκ’ς
σ’ αβούτ’ τη ζωήν
Χαρεντέρτσον την καρδία σ’
όσον ντ’ επορείς

Σεβνταλίν πουλί μ’, 
τσ̌ιτσ̌εκλίν αρνί μ’,
μη ματούται το καρδόπο σ’
και τρως τη ζωή σ’