Πάντα θυμούμαι και πονώ

Πάντα θυμούμαι και πονώ
τη πατρίδας τον τόπον
Ο νους ι-μ’ επέμ’νεν εκεί
κι αδά έν’ το κορμόπο μ’

Πατρίδα μ’, ξαν, πατρίδα μ’,
άλλο εσέν ξάι ’κ’ είδα
Ας επάτ’να τα χώματα σ’
κι εκεί την ψ̌η μ’ εφήν’να

Τα δά̤κρυ͜α μ’ τρέχ’νε σο κατσί μ’
και λύεται η καρδία μ’
Σ’ έρημον την πατρίδα μου
’κ’ ευρίγουμαι καμίαν

Πατρίδα μ’, ξαν, πατρίδα μ’,
άλλο εσέν ξάι ’κ’ είδα
Ας επάτ’να τα χώματα σ’
κι εκεί την ψ̌η μ’ εφήν’να

Αν αποθάνω θάψτε με
ση θάλασσας το γούμιν
Ας κρούει ταλγάν’ και παίρ’ κι εμέν
και στείλ’ με σο Σοχούμι

Πατρίδα μ’, ξαν, πατρίδα μ’,
άλλο εσέν ξάι ’κ’ είδα
Ας επάτ’να τα χώματα σ’
κι εκεί την ψ̌η μ’ εφήν’να