Κάποτε νέος έμ’νε

Κάποτε νέος έμ’νε
κι ο κόσμον εθέλ’νε με
Έλεγανε με «γιοσμά»
τ’ έμορφα τα κορτσόπα

Έμ’νε νέικον παλληκάρ’
κι έστεκα σ’ έναν ποδάρ’
Κι ατώρα πως ένουμ’νε
σον κόσμον ’κι φαίνουμαι

Έσπρυναν τα μαλλία μ’,
γεραλίν η καρδία μ’
Τα ποδάρι͜α μ’ ’κι κρατούν
και τ’ ωτία μ’ ξάι ’κι ακούν

Ατώρα ’κι θέλ’νε με,
σ’κούνταν και χατεύ’νε με
Γέρο, γέρο, πού θα πας;
κάποτε πα θα ψοφάς!