Το ραχ̌ίν χ̌ιονίεται

Το ραχ̌ίν χ̌ιονίεται, [πουλί μ’]
παίρ’ ο ήλιον λύεται
Εγώ τηνάν αγαπώ,
το καρδόπο μ’ λύεται

Εσύ για τ’ εμέν επλάστες
κι εγώ είμαι για τ’ εσέν
Όσον ζούμ’ ο εις τον άλλον
καμίαν να μη πικραίν’

Ε! κουτσ̌ή, λεμόν’-λεμόν’ [πουλί μ’]
πότε θα είσαι τ’ εμόν
Παρακάλ’ εσύ τον Θεόν
για να ’ίνεσαι τ’ εμόν

Εσύ για τ’ εμέν επλάστες
κι εγώ είμαι για τ’ εσέν
Όσον ζούμ’ ο εις τον άλλον
καμίαν να μη πικραίν’

Τ’ αιϊδόπον βόσ̌κεται, [πουλί μ’]
σ̌υρίζ’ ατο κλώσ̌κεται
Εγώ τηνάν αγαπώ
ταραπουλούζ’ ζώσ̌κεται

Εσύ για τ’ εμέν επλάστες
κι εγώ είμαι για τ’ εσέν
Όσον ζούμ’ ο εις τον άλλον
καμίαν να μη πικραίν’