Μενέστε͜ ατο τ’ αρνόπο μου

Μενέστε͜ ατο τ’ αρνόπο μου,
μενέστε͜ ατο ας έρ’ται
να σ̌κίζ’ τ’ άγρια θάλασσας,
σαρεύ’νε με τα τέρτι͜α

Η αροθυμία σ’¹ έν’ βαρύν,
η σεβντά σ’ θα τελέν’ με
Πουλόπο μ’, κλώστ’ αλήγορα,
απάν’ ι-μ’ ψ̌ην ’κ’ επέμ’νεν

Πρόφτασον, πουλί μ’, πρόφτασον
και άπλωσον τη βούρα σ’
’Κχ̌ύσον απέσ’ ευχόνερον
κι ας πίνω τρία κούρτας

Είσαι τσ̌ιτσ̌έκ’ ντο σκουντουλίζ’
μ’ αγνόν τη μυρωδίαν
Σα πόνι͜α μ’ έν’ το γιατρικόν
ντ’ εβγάλτς η ευωδία