Χάραξεν η ανατολή

Και -ν- ατό τ’ εσόν η κεμεντζ̌έ
πώς παίρ’ και χάν’ τα πόνι͜α μ’!
Λαρωμονής¹ ευωδίας
εβγάλ’ ας σα ρωθώνια

Χάραξεν η ανατολή,
εσούμωσεν η μέρα
Γιατί ’κι ανοί͜εις κι αφήντς με -ν- έξ’;
πέ’ μ’ ατο ας εξέρ’ α’

Αγληγορώ μη πάω αργώς,
τ’ αρνόπο μ’ αναμέν’ με
Θα κρεμάν’ τα μουντζούρι͜α ’θε
και ’κι θα καλατσ̌εύ’ με

Χάραξεν η ανατολή,
εσούμωσεν η μέρα
Γιατί ’κι ανοί͜εις κι αφήντς με -ν- έξ’;
πέ’ μ’ ατο ας εξέρ’ α’

Αρνί μ’, σην πόρτα σ’ απ’ οπίσ’
πάντα στέκ’ς κι αφουκρούσαι
Την πόδα μ’ όντες θα ακούς
απάν’ ι-μ’ τρέ͜εις γομούσαι

Χάραξεν η ανατολή,
εσούμωσεν η μέρα
Γιατί ’κι ανοί͜εις κι αφήντς με -ν- έξ’;
πέ’ μ’ ατο ας εξέρ’ α’