Τ’ ομματόπα π’ αγαπούν

Τ’ ομματόπα π’ αγαπούν
πάντα χαμελά τερούν
Η καρδία άμον ταούλ’
κρούει και χάν’ τσιμίδ’ κι αχούλ’

Έχ̌’ και δάκρυ͜α ο σεβντάς
αν τογρία αγαπάς
Τέρτι͜α, πίκρας πα κι αν φέρ’,
τ’ άλας έν’ και το πιπέρ’

Έχ̌’ ζευγάρ’ το χελιδόν’,
νυχτοπούλ’ έν’ το αηδόν’
Εγώ πάντα τραγωδώ
για τ’ εκείνεν π’ αγαπώ

Για τ’ εσέν και για τ’ εμέν
ετελέθεν, άλλον ’κ’ έν’!
Ένας για τον άλλον ζει
και -ν- έναν ζωήν μαζί

Το πουλίν σον ουρανόν,
ζει τ’ οψάρ’ με το νερόν
Και το καρδόπον τ’ εμόν
κρούει για το μελαχρινόν