Ας έ͜εις Πόντο μ’ τ’ αμάραντα σ’

Ας έ͜εις, Πόντο μ’, τ’ αμάραντα σ’
με τα ψηλά τ’ ελάτι͜α σ’
Ας έ͜εις τα κρύα τα νερά σ’
με τα πεγαδομμάτι͜α  σ’

Ας έ͜εις, Πόντο μ’, τ’ αμάραντα σ’,
ας έ͜εις τα μοναστήρια σ’
ντ’ επέγ’νανε -ν- οι Πόντιοι
σ’ όλια τα πανηγύρι͜α σ’ 

Πατρίδα μ’, σα ψηλά ραχ̌ι͜ά σ’
πουλόπα κελαηδούνε
Πουδέν ’κι ακούνε κεμεντζ̌έν 
κι όλιον μοιρολογούνε

Κρού’νε σο νου σ’, πώς να μην κλαις;
πώς να παίρτς παρ’γορίαν;
Πατρίδα μ’, ’κι ανασπάλλ’νε σε -ν
οι Πόντιοι καμίαν

Έκιτι τόπι͜α -ν- έμορφα
πρασινοφορεμένα
Κρύα νερά τρεχούμενα 
χορταροσ̌κεπαμένα