Παραδεισί’ πουλίν

Πέρασα ας ση μαχαλά σ’ -ι,
είδα σε -ν- εσέν, πουλί μ’
Εχαρχάριξεν το γαίμα μ’,
έχασα και τ’ αχούλι μ’
’Χάσα τ’ αχούλι μ’,
ωχ! ν’ αηλί εμέν, πουλί μ’

Και -ν- αΐκον εμορφίαν
άμον παραδεισί’ πουλίν
Εύρα σε -ν- σα Καϊλάρι͜α¹
και -ν- απέσ’ σο Ίνελι²
Βάι/Και σο Ίνελι²,
να λελεύω σε -ν-, πουλί μ’

Ασ’ τ’ είδα σε, μικρόν αρνί μ’,
η χρά μ’ έρθεν εκχ̌ύεν
Σην καρδι͜ά μ’, άι, τρανόν σεβντάν
έρθεν η ψ̌η μ’ ελύεν
Η ψ̌η μ’ ελύεν,
ντό θ’ ευτάω μετ’ εσέν;

Τ’ ομμάτι͜α σ’ εκαλάτσ̌εψαν
και -ν- απέσ’ σην καρδία μ’
Ο διψασμένον πως έλεεν
«χάι, τα κρύα τα νερά!»
Τα κρύα νερά,
όι! νασάν εμέν, σεβντά

Σ’ ομματί’ σ’ το τσ̌αρπίρισμα
λύεται -ν- η καρδία μ’
Τ’ άθα̤, πουλί μ’, ντο ανθούνε
χάν’νε την ευωδίαν
Την ευωδίαν,
νε πουλόπο μ’, ασ’ εσέν

Γεια σου, Κοσκερίδη, με τους στίχους σου! Γουρπάν’ -τ- σ’, Κοχλιαρίδη!