Τα χρόνι͜α σ’ ολίγα έσαν

Ανήμερα τη Σταυρού
εμάς εφέκες, νε φίλε
Εμείς μαζί θα γερούμε,
Λάκη/φίλε, έλεες

Τ’ αζούχ’ επέρες τη στράταν,
σον Άδην σκοτία πίσσα
Εσύ, φίλε, ξάι ’κ’ εχάρες,
τα χρόνια σ’ ολίγα έσαν

Ντ’ έχτισες, φίλε, τ’ οσπίτι
ξάι ’κ’ εχάρες ατ’ εσύ
Τσ̌ατίνι͜α τα τρία χρόνια
όλια εσύρ’νες

Τ’ αζούχ’ επέρες τη στράταν,
σον Άδην σκοτία πίσσα
Εσύ, φίλε, ξάι ’κ’ εχάρες,
τα χρόνια σ’ ολίγα έσαν

Άγγελος την ψ̌η σ’ επέρεν,
αέτσ’ έκουες κι εσύ
Τον Τάσον, την Κατερίνα
’φέκες ορφανά

Τ’ αζούχ’ επέρες τη στράταν,
σον Άδην σκοτία πίσσα
Εσύ, φίλε, ξάι ’κ’ εχάρες,
τα χρόνια σ’ ολίγα έσαν

Τ’ άγρεν το χαπάρι σ’ έρθεν
σα ξένα εμένα εύρεν
’Κ’ ευρέθα να παρεβγάλω
εγώ φίλε, φίλε μ’, εσέν