Μάνα, έναν μικρόν κορτσόπον

Μάνα, έναν μικρόν κορτσόπον
έφαεν τ’ εμόν το ψ̌όπον
Ατέναν αν ’κι θα παίρω
ας σον κόσμον αβούτον φεύω

’Λέπ’ ατε χάται η χρά μ’,
κόπεται -ν- η λαλία μ’
Ατέναν εγάπεσα,
μάνα, με την καρδία μ’

Χωρίς ατέν ’κ’ επορώ,
μάνα, ένα σολούχ’ να ζω
Δέβα πέει ατο τον κύρ’ν ατ’ς,
ατός ας δί’ με -ν- την ευχ̌ήν ατ’

Μελαχρινόν τ’ αρνόπο μ’,
τ’ ατεινές όλια γλυκέα
Εντάμαν θα χτίζομε,
άι! πουλόπο μ’, τη φωλέαν