Ν’ αηλί εκείν’ την μανίτσαν

Ν’ αηλί εκείν’ την μανίτσαν,
η άμοιρος κλαίει τα παιδία τ’ς
Σ̌ασ̌ιρεύ’, γομούται η γούλα τ’ς,
τερεί τα φωτογραφίας

Τερεί τα φωτογραφίας
σα τουβάρι͜α τη ’σπιτί’
Τερεί και πονεί η ψ̌η ατ’ς,
φογούμ’ γιάμ’ στέκ’ η καρδία τ’ς

Τ’ έναν έν’ ξενιτεμένον,
σα μακρά εκέσ’ φευμένον
Ας σ’ άλλον χαπάρ’ ’κ’ επήρεν,
ντό εγέντον, πού επήεν

Τερεί τα φωτογραφίας
σα τουβάρι͜α τη ’σπιτί’
Τερεί και πονεί η ψ̌η ατ’ς,
φογούμ’ γιάμ’ στέκ’ η καρδία τ’ς

Πέ’ με εσύ, μάνα, ντο ’ξέρτς -ι,
το πουλόπο μ’ μέρ’ κέσ’ ζει
Μίαν κι άλλο ας έλεπ’ α’
κι επεκεί ας εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Τερεί τα φωτογραφίας
σα τουβάρι͜α τη ’σπιτί’
Τερεί και πονεί η ψ̌η ατ’ς,
φογούμ’ γιάμ’ στέκ’ η καρδία τ’ς